Liefhebber:
Onderwerp:
Vorselaar is het groene land van Nete en Aa, gelegen in het centrum van de provincie Antwerpen. Meer dan vijftig jaar geleden wandelde en fietste ik in charmant gezelschap door de dreven langs de prachtige waterburcht. Wat later zat Arnoul, de kleinzoon van baron de Borrekens, eigenaar van het kasteel, in mijn klas. Ik ben er in die tijd één keer op bezoek geweest en de imposante gebouwen maakten op mij een diepe indruk. Het zijn fijne herinneringen aan de tijd van toen.
Op Theo Van Genechten heeft de tijd geen vat. Op zijn 76ste staat hij wekelijks nog enkele uren op het tennisveld en als die ene knie hem niet teveel parten speelt, perst hij er nog wat spurtjes uit om die verloren bal binnen te houden. Het is leuk om horen hoe die mannen zich amuseren. Volhouden, jongens!
Ook het duivenvolkje heeft in Vorselaar altijd goed gedijt. Op de halve fond korven er wekelijks zo’n 20 tot 30 liefhebbers in. Theo sluit iedere vrijdag de rij aan de inkorftafel en ook bij het binnenbrengen van de klokken moet er al eens op hem worden gewacht. Op de uitslag is het andere koek. Wie Theo kan kloppen, mag aanspraak maken op een kopprijs in het verbond. Vier ereprijzen op de halve fond sieren zijn palmares van 2014. Hij wint de kampioenschapstitels bij de jaarlingen en jonge duiven en daar bovenop de titel van Algemeen Kampioen. Bij de asduiven moest hij dit jaar tevreden zijn met een tweede plaats bij de jaarlingen en de eerste asduif bij de jongen. Volgens Theo werd hij kampioen door de grote regelmaat. In augustus won hij 9/10 met de eerste twee getekenden bij de jonge duiven. Luc Van Mechelen was in augustus superieur, won bijna wekelijks de waarborg en pakte haast zoveel top-10 duiven als de andere liefhebbers samen, maar toch kon Theo in die maand het verschil maken en hem afhouden in het algemeen kampioenschap. Het geeft hem een goed gevoel.
Theo is door de wol geverfd. Wie meer dan 30 jaar tot de top van de Antwerpse halve fondwereld behoort, moet je niks meer leren. Vorig jaar won hij nog provinciaal Bourges I (2de nat.)met oude duiven. Ook een interprovinciale overwinning uit Vierzon en twee provinciale zeges uit Orléans (met dezelfde duif) bewijzen dat zijn duiven het iets verder ook kunnen. Theo houdt het graag simpel. De hokken liggen helemaal achteraan in de tuin, onttrokken aan het oog. Fraai zijn ze niet, maar oerdegelijk des te meer. Dat bewijzen de prestaties van de duiven die er huizen. Waarom zou je er dan iets aan veranderen, is zijn terechte vraag. Dit jaar ging hij van start met 18 weduwnaars (10 oude – 8 jaarse) en daarvan blijven er nu 8 over (6-2). Er is nog een tweede hokje met weduwnaars en dat wordt bevolkt door enkele anciens en wat zomerjongen. Die worden pas in de tweede seizoenshelft op de halve fond ingezet. Het zal zeker niet de eerste keer zijn dat daar de beste ouden van het jaar nadien tussen zitten. Niet zo verwonderlijk, ook al zijn er amper zekerheden in de duivensport.
Voeding en training zijn van cruciaal belang
Tot voor enkele jaren kocht Theo 14 verschillende graansoorten en daarmee stelde hij een aangepast menu voor zijn duiven samen. De eerste dagen van de week kregen de weduwnaars zijn superdieet om geleidelijk aan over te gaan naar zijn turbo-energy mengeling. Ondertussen maakt hij het zich wat gemakkelijker. Hij koopt diverse handelsmengelingen en daarvan maakt hij een gepaste mix volgens de behoeften van zijn duiven. Allemaal een beetje op het gevoel af, maar toch goed doordacht. Ik denk trouwens dat het raderwerk in zijn hoofd nooit stilstaat.
Voor elke atleet is voeding en training belangrijk. In principe trainen de duiven twee keer per dag. Met de vlag. Beter niet trainen dan dit doen in slechte omstandigheden of koude luchten. Zeker in het voorjaar wordt er alles aan gedaan om de conditie niet te ondermijnen. Ook tijdens het speelseizoen houdt hij niet van risico’s. De beste duiven durft hij al een keer thuishouden als de weersvoorspellingen onheilspellend klinken. Zijn asduif bij de jaarlingen bleef 3 weken thuis en vloog nog een keer Noyon. Als ik opmerk dat hij met een 1ste, 2de, 3de en 10 de plaats tegen gemiddeld bijna 1000 duiven de kans heeft laten liggen om mogelijk een topnotering in diverse asduifcompetities te behalen, haalt hij zijn schouders op. Ik had hem ook kwijt kunnen spelen, zoals zijn broer die op de eerste vlucht uit Sourdun de 3e wint tegen 927. Op 10 mei voorspelde men zeer slecht weer. Ik heb hem ingezet en ik heb hem nooit meer terug gezien. Op sommige vragen krijg je geen antwoord. Het is, wat het is.
Het medisch plaatje houdt Theo eenvoudig. Hoe minder je in het vluchtseizoen op bezoek moet gaan bij de dierenarts, hoe beter. Aan duiven die presteren zal er wellicht niks mankeren. Ik probeer ze gewoon in optimale omstandigheden aan de start te krijgen. Vooraf bij de dierenarts op consultatie gaan is verstandiger dan tijdens het seizoen in de lange wachtrij te gaan zitten. Maar soms is advies van een deskundige zeker niet verkeerd. Uitstellen is vaak een slechte raadgever, daar los je de problemen niet mee op. Integendeel.
Prestaties in 2014 in Hafo-Turnhout
Haast wekelijks dook Theo op in de top-10 en 4 keer stond hij helemaal bovenaan. Op de 11 kampioenschapsvluchten bij de oude won Theo met zijn eerste twee getekenden 15 op 22 waarvan 13 prijzen per 10-tal. Bij de jaarduiven kwam hij aan 16 op 22 waarvan eveneens 13 prijzen per 10-tal. Bij de jonge duiven haalde hij 13 op 20 waarvan 9 prijzen per 10-tal. Niemand van de ruim 200 clubleden deed beter. Theo werd de verdiende Algemene Kampioen in Hafoclub Turnhout. Proficiat.
Op zijn 76ste relativeert Theo heel veel dingen. Hij is samen met zijn Maria vooral fier op de kinderen en kleinkinderen. Ze zijn trots dat zij het zo goed doen. Vooral in de herfst van je leven besef je wat echt belangrijk is. Theo en Maria, ik wens jullie vooral nog vele gezonde jaren.
Auteur:
