Open brief

Beste Sophie, Marc, Steven, Ben, Elio, Jan, Pieter,

Mijn excuses dat ik jullie bij de voornaam aanspreek maar met uitzondering van mijn partner zijn jullie de mensen die ik het vaakst zie en hoor in mijn woonkamer. Jullie komen vaker op het scherm dan de volledige casts van “Thuis” en “Familie” samen. Nog drie weken corona en jullie zullen al meer zendtijd hebben genoten dan de ploeg van F.C. De Kampioenen, inclusief de heruitzendingen. U weet wel, die bende pottenstampers die het leven van hun duivenminnende buurman elke dag weer bemoeilijken, man, man, miserie, miserie!
Dit literaire bruggetje brengt ons naadloos bij het onderwerp van mijn open brief, namelijk de duivensport. Sophie et Elio, la colombophilie! Natuurlijk vragen elke sport en hobby nu jullie tijd en aandacht en vindt iedereen zijn bezigheid de belangrijkste. Iedereen ook is de mening toegedaan dat hun tijdverdrijf absoluut zo snel mogelijk terug moet worden toegestaan.
Ik ga hier niet voor of over andere sporten spreken, dat moeten mijn collega’s van hun vakpers maar doen. Tenslotte zitten die net als de meerderheid van de bevolking ook al weken thuis met hun vingers te draaien en hebben ze aldus een zee van tijd om argumenten op papier te zetten die het belang en de noodzaak van hun sport in de schijnwerpers zetten. Ze moeten maar even stoppen met het tuinhek voor de tiende keer te witten, even geen shotjeschallenges waaruit blijkt dat ze meer shotjesglazen dan vrienden hebben en een half uur geen idiote filmpje opnemen met Max de trouwe viervoeter, hun volgekladderde klein mannen of de bomma van achter haar raam.

De duivensport dus. Jullie hebben in al jullie wijsheid besloten dat er al mag “gelapt” worden en vanaf 18 mei mogen opleervluchten plaatsvinden. De wedstrijden zijn bij het schrijven van deze brief echter nog steeds niet toegelaten. Sta mij toe dat ik toch even een lans breek aangaande dit onderwerp. 
Natuurlijk staat de volksgezondheid voorop en de gemiddelde duivenmelker beseft elke ochtend bij het opstaan al direct dat hij tot de risicogroep behoort. Als er dus één sport is in België waar men meer dan overtuigd is van de gezondheidsrisico’s aangaande COVID-19 dan is het zeker de colombofilie.
De KBDB, onze nationale duivenbond – uw gesprekspartner – en de individuele clubs hebben echter reeds schitterend werk geleverd. De plannen liggen al klaar om op een veilige manier wedstrijden in te richten. Duiven worden individueel ingekorfd en de jongere leden van de clubs zullen de nodige taken op zich nemen. Een oudere melker hoeft eigenlijk alleen maar een korf en/of duif te overhandigen. Plexi’s, mondmaskers, handgel en natuurlijk het obligate social distancing: allemaal rekening mee gehouden.

Als belangrijkste argument om de wedstrijden te laten doorgaan wil ik jullie graag wijzen op de emotionele, psychologische kant van deze wedvluchten. U heeft in belang van de gezondheid van onze diertjes beslist om opleren en leervluchten toe te staan, waarvoor dank. Denk nu alsjeblieft ook aan de geestelijke gezondheid van de duivenmelkers. Een duivenvlucht zonder competitie is niet zoals een voetbalwedstrijd zonder publiek. Het is als een match zonder bal. Opleren, oefenen is in elke sport onontbeerlijk, maar als je je niet kan meten met anderen verliest het zijn aantrekkingskracht.
Bovendien heeft de duivensport een niet-bindend karakter. Wie er niet gerust op is en liever niet speelt, hoeft dit ook niet te doen. Als Club wel wil, maar Anderlecht niet, kan je geen match spelen, en al zeker geen competitie houden. In de duivensport is er echter niemand die je verplicht te spelen en sla je graag een jaartje over uit voorzorg dan kan dit. 
Enkele zinnen geleden gaf ik al aan dat een flink deel van de duivenmelkers de pensioengerechtigde leeftijd reeds enige tijd overschreden heeft. Een behoorlijk aantal onder hen beseft maar al te goed dat ze geen 10 of 20 vluchtseizoenen meer zullen meemaken. Elk verloren jaar weegt dus natuurlijk extra zwaar voor hen. Je zal den Duits, de Koude oorlog en 8 regeringen Martens maar overleefd hebben om nu binnen te moeten blijven voor een griep.
Veel van onze melkers mogen hun kinderen en kleinkinderen al niet meer zien. Ze zijn al hun sociale contacten verloren wegens allemaal in de risicogroep en dus bang, neem hun ook het letten naar hun duifjes niet af. Gun het ze om vanuit hun kot te kunnen genieten van de prestaties van hun gevleugelde oogappels.

Aan de kust zijn reeds West-Vlaamse melkers gespot die met klak, stofjas en een potje duiveneten achter de meeuwen aanliepen. Omdat deze beesten uitgehongerd zijn door het gebrek aan toeristen ten gevolge van de zeer begrijpbare maatregelen door jullie opgelegd, storten deze vliegende afvalverwerkingsmachines zich natuurlijk met een moordende vraatzucht op deze arme mannen. Een aantal West-Vlaamse sportbroeders zijn zo reeds verdwenen, enkel een klak en stofjas werden teruggevonden, evenals een leeg potje.
Op de Grote markten van Brussel en Sint-Niklaas, op de Groenplaats en aan het Brugse Belfort, nergens durven stadsduiven zich nog laten zien. Bang om een zenuwlijdende melker over zich heen te krijgen. Echtgenotes, kinderen en kleinkinderen van duivenliefhebbers zullen u dan ook voor eeuwig dankbaar zijn dat u hun echtgenoot, vader of opa terug transformeerde in een gewoon mens met wie te leven valt.
Alle gekheid op het figuurlijke stokje, het zou de geestelijke gezondheid van vele duivenliefhebbers, en laten we niet vergeten hun gezinsgenoten, evenals de fysieke paraatheid van hun oogappels ten goede komen als er zo snel mogelijk weer “normaal” kan gevlogen worden.

Dit brengt mij trouwens bij de essentie van de zaak. Ik begrijp heel goed dat een politicus niet van alles verstand kan hebben. Ik begrijp niets van politiek en jullie ongetwijfeld niets van duivenmelken, volkomen normaal, hier is geen enkele schande aan. Jullie kunnen je ongetwijfeld geen beeld vormen van wat zo een duivenrace inhoudt.
Jullie zien waarschijnlijk beelden voor je van rokerige volkscafés gevuld met oude heren met een klak en stofjas. Dit klopt absoluut! Deels natuurlijk. De kantinetraditie die we bij elke Vlaamse sport kennen is natuurlijk deel van de charme van de sport, maar heeft verder geen enkele sportieve betekenis. Met andere woorden, in tijden van crisis kan het ook zonder. De Genkse Cristalarena is feitelijk één grote biertoog, maar je zou er theoretisch ook kunnen voetballen zonder die te gebruiken.
Een duivenrace is geen Tomorrowland-drukte van oudjes die kriskras door mekaar huppelen. De enige gelijkenis tussen beide zou kunnen zijn dat alle deelnemers pillen op zak hebben. In geval de melkers is dit natuurlijk hun reumamedicijn of cholesterolpil of wie weet hun blauw pilletje.

Een duivenwedstrijd verloopt ook met een minimum aan zeer korte menselijke contacten. Duivenmelker brengt zijn duifjes naar zijn lokaal en geeft ze af aan een aangestelde verantwoordelijke. Deze zorgt voor de administratie en geeft op zijn beurt de duifjes mee met een transporteur. Die rijdt met zijn vrachtwagen naar de lossingsplaats eventueel vergezeld van één collega, maar jullie mogen gerust zijn, tussen vrachtwagens wordt sowieso meer dan anderhalve meter afstand tussen mekaar als sociaal beschouwd.
Jullie kennen ze nog wel van vroeger op de radio, die exotische lossingsplaatsen met ronkende namen als Quievrain, Noyon, Bourges en Barcelona. Als die camioneurs zoals steeds hun eigen bokes met ei en thermos koffie bij hebben dan hoeven ze verder met niemand extra contact te hebben. Natuurlijk zijn er ook enkele verantwoordelijken aanwezig maar zij kunnen vanzelfsprekend perfect hun werk doen zonder de vrachtbestuurders/duivenlossers in de nek te kruipen. Het is tenslotte geen ijshockeywedstrijd.
Nu komt het essentiële: vanaf het lossen tot de aankomst beleeft de duivenmelker de mooiste momenten van zijn seizoen. Hier doe je het voor. Heel de winter werk je toe naar dit moment, alle opofferingen die je maakt, alle vakanties die je niet weg kan, alle uren in de kou, het aanpassen van heel je leven aan je passie, dit alles kent nu zijn apotheose. Die spannende uurtjes in je tuin, daar draait het om. In zijn hoofd voelt iedere speler zich op het heilige gras van Wembley, maar in werkelijkheid zit hij gewoon in de veilige geborgenheid van zijn eigen tuin.

Al is het in deze tijden eigenlijk maar bijzaak, ook bijzaken hebben hun belang. De duivensport is iets waarin ons land excelleert. Jullie kijken ook wel eens naar een nieuwsuitzending veronderstel ik, in het zeldzame geval natuurlijk dat jullie er niet zelf live inzitten. Het zal jullie dan ook wel niet ontgaan zijn dat er flinke bedragen worden neergeteld voor Belgische duiven.
Remco, Nafi of Eden zijn niet de enige Belgen die sportieve naam en faam genieten in het buitenland. Menig Belgisch duivenmelkersnaam klinkt melkers van over heel de wereld in de oren als Messi, Jordan of Merckx! Gezien de situatie in onze buurlanden lijkt het me dan ook niet meer dan normaal dat we ter behoud van deze mondiale toppositie zo snel mogelijk terug een competitief vluchtseizoen kunnen inrichten.
Zoals de prestaties van Eden Hazard afstralen op heel het Belgisch voetbal, zo heeft het succes van onze topmelkers een positief financieel en sportief effect op heel onze sporttak. Zoals de Belgische trui van wielerkampioen meer indruk maakt in het peloton dan de trui van de nationaal kampioen van Egypte, zo genieten sportieve resultaten in de Belgische duivensport een hoger internationaal aanzien dan scoren in nochtans grotere landen als de UK of Duitsland. Hier moeten we trots op zijn, en het zou zo een zonde zijn dit te laten verloren gaan.

Ziehier het einde van mijn bescheiden betoog. Ik wens jullie verder succes met de zware taak die op jullie schouders rust in deze vreemde tijden en wens jullie persoonlijk te bedanken dat ik terug naar de kapper mag. Indien alles nog niet helemaal duidelijk is wil ik er gerust een powerpointpresentatie over komen geven.

Vriendelijke groeten,