Liefhebber:
Onderwerp:
Beerzel – Esther Vereecke is een witte raaf in de duivensport. Een jonge vrouw die niet uit een duivennest komt, maar die toch met duiven speelt. En hoe! Sinds 2016 behaalt deze 45-jarige inspecteur van politie mooie resultaten op de nationale vluchten. Vroeg of laat komt er zeker die felbegeerde nationale overwinning, deze week mag ze alvast een mooie scalp aan haar palmares toevoegen.
Op haar hok in Beerzel, een deelgemeente van Putte in het zuiden van Antwerpen, viel dit weekend de snelste duif van de Interprovinciale lossing Vierzon. B22-6204315 “Hermia”, een geschelpte duivin, was de snelste van de gehele lossing. Ze legde de 465 km af aan een gemiddelde van 1130 m/m en kwam zo thuis om 16.21.12 u.
Naast de eerste plaats behaalde Esther ook een 33ste provinciaal bij de jaarse en een 35ste provinciaal bij de oude duiven. Op Vierzon had ze drie jaarse en drie oude mee.
Bij Esther en haar partner Patrick zijn de rollen eigenlijk omgekeerd verdeeld als bij de meeste melkers. Patrick houdt zich bezig met de papierwinkel en lost al eens de duiven, de rest van het duivenwerk is voor de vrouw des huizes.
Op het hok in Beerzel zitten nu nog 16 weduwduivinnen (met 19 het seizoen aangevat). Liefst kleine, compacte duifjes, dat ziet Esther graag. Daarnaast heeft ze ook nog, sinds vorig jaar, een ploeg van 10 weduwnaars; zowel de dames als de heren hebben thuisblijvende partners. Die dofferploeg is een proefprojectje sinds vorig jaar. De kweekdoffers worden wat ouder en Esther wil die graag aanvullen met doffers die op eigen hok al iets bewezen hebben, vandaar. De heren mogen zich uitleven op de kleine hafo (Sermaises).
Esther heeft 15 kweekkoppels en ook de vliegduivinnen trekken in de winter twee jongen groot. In totaal wordt er een 70-tal jongen gekweekt. Ooit had ze er 140, maar dat was veel te veel werk, het moet overzichtelijk blijven en combineerbaar met de job. Gelukkig staat ze niet meer in ploegen en probeert ze weekendwerk te beperken tot de winterperiode, liever een kerstmarkt dan een kermiskoers dus.
Vroeger reed Esther heel vaak met de duiven, met het verkeer de laatste jaren wordt dit echter in haar regio steeds meer problematisch. Voor het seizoen wordt er nog wel een paar keer gereden tot als verste afstand Ittre. Daarna vlogen ze tweemaal Quiévrain, tweemaal Noyon, Melun en Sermaises. Tijdens het seizoen rijdt ze heel af en toe nog eens naar Quiévrain tijdens de week, maar niet vaker dan 2-3x per seizoen.
Voor de vlucht komen de duiven niet samen. Vroeger wel, maar Esther had de indruk dat ze dan te druk bezig zijn en niet voldoende eten en drinken. Na de vlucht mogen ze wel samen, na de zwaardere vluchten kan dit wel tot ’s anderendaags in de voormiddag zijn.Bij Vereecke is het Beyers wat de pot schaft. Light in het begin van de week en zo stilaan opvoeren met Energy. Verder geeft Esther veel zonnebloempitten, want dat vinden ze lekker. Uit alles blijkt dat Esther niet alleen een duivenmelkster is, maar in de eerste plaats iemand met een zeer groot hart voor dieren.
“Hermia” had haar bazinnetje verrast. De andere ploeg van Esther was mee op Soissons, die kwamen echter niet zo goed. “Het zal dus niet voor vandaag zijn,” dacht Esther al. Tot er plots een kanonskogel uit de lucht kwam gevlogen, net niet door de geluidsmuur en regelrecht het hok in. Dat heet winnen in stijl.
Op de vraag wat nu met de winnende “Hermia” gaat gebeuren, antwoordde Esther het volgende: “Iedereen zei mij, jij zal wel lekker slapen deze week na zo’n mooie overwinning, maar het tegendeel is waar. Ik breek me er het hoofd over wat nu met haar te doen. Ze heeft al flink gevlogen, ze voorspellen een zware Bourges, langs de andere kant, daarna is er een week geen (nationale) vlucht en ik ben bang dat ze haar forme kan verliezen. Dat zijn natuurlijke luxeproblemen...”
Auteur:
