JOS ADAMI - 1e Nationale Asduif snelheid jaarse 2023

Meerhout – Jos Adami is voor vele lezers wellicht een nobele onbekende. Jos is 69 en in zijn vorig leven was hij achtereenvolgens actief als lasser/CNC-bedienaar/ploegbaas. Zijn tuintje en zijn duiven zorgden voor afwisseling en afleiding. Alles wat hij deed en doet, gebeurt met de nodige inzet om dit zo goed mogelijk te doen. Jos groeide op in de naoorlogse periode waarin werken en plicht bij haast iedere burger een vanzelfsprekendheid waren. 

Het boerenleven in Vlaanderen werd in die tijd door velen ingeruild voor een job in de industrie. Het trage verkeer met paard en kar werd folklore en auto en tv namen een steeds belangrijkere plaats in, in het leven van ieder gezin. Het was in Meerhout niet anders. 

Begin de jaren tachtig vestigde Jos zich met zijn gezin in de “Engelse Hof”. Als authentieke doe-het-zelver was het voor Jos een koud kunstje om een tuinhuisje om te toveren tot een duivenhokje. Aanvankelijk maakten sierduiven de dienst uit, maar op aanraden van duivenmelkers uit de buurt werden die vervangen door reisduiven. Echte “reis”-duiven die vaak te lang op zich lieten wachten voor ze weer naar huis keerden. Eind de jaren negentig maakte Jos via de werkomgeving van zijn vrouw kennis met Cois Janssens uit Klein-Vorst. Hij kreeg er acht duifjes en een aantal tips die voor een totale ommekeer zouden zorgen. Vanaf dat jaar zetten die duiven Jos op de kaart en werd hij plots één van de beste liefhebbers van Meerhout. 

Met eenvoudige materialen werd de jaren nadien de accommodatie af en toe uitgebreid. Geen luxueuze duivenpaleizen, maar luchtige en droge hokken die van bij de start ervoor zorgden dat zijn duiven bijna constant in goede conditie verkeren. De duiven, de hokken en de liefhebber vullen elkaar perfect aan en zorgen al twintig jaar voor doorlopend succes met jaarlijks tal van ereprijzen en titels. Een nationale titel winnen is ook voor Jos iets uitzonderlijk, maar zeker geen reden om naast zijn schoenen te gaan lopen of hem uit evenwicht te brengen. Uiteraard is hij trots en fier, maar zijn bescheidenheid heeft nog steeds de bovenhand en houdt hem met beide voeten stevig op de grond. 

Verbroedering Meerhout

Jos maakt deel uit van een van de meest succesrijke duivenmaatschappijen in onze provincie. Bij Verbroedering Meerhout korven wekelijks nog gemiddeld 45 à 50 liefhebbers in voor de snelheidsvluchten uit Momignies en Soissons. Vorige woensdag (27/9) zorgden 60 liefhebbers voor 942 duiven uit Chimay en over het hele jaar overschrijden ze al vlot meer dan 26.000 inkorvingen voor de snelheid. Jos is vol lof over zijn maatschappij en haar werking. Ook hijzelf steekt getrouw de handen uit de mouwen tijdens de inkorvingen en tal van andere activiteiten. Al is hij geen fervente bonnenkoper, voor de eigen club wil hij zeker niet achterop blijven. Een goede bon, die in vertrouwen bij een te duchten concurrent kan worden afgehaald, is hem wel wat waard. Het biedt nooit garanties op succes, maar Verbroedering Meerhout ligt hem nauw aan het hart en verdient zijn steun. Door het verdwijnen van een aantal clubs uit de omgeving blijft hun ledenaantal vrij stabiel. Of je van Dessel, Mol, Olmen, Geel, Balen of uit het eigen vertrouwde nest komt, maakt niet uit. Iedereen is welkom en iedereen gaat mee in de positieve vibe die het clubgebeuren uitdraagt. Ook al gaan we wekelijks met elkaar in de clinch om de beste te zijn, de onderlinge vriendschap en de gezellige sfeer blijven de toon zetten. We zijn in de eerste plaats allemaal vurige supporters van Verbroedering Meerhout. Lang leve de club!

Samenspel “De Oostgrens”

Jos legt zich toe op de vluchten van de kleine en grote snelheid en hun club maakt deel uit van “De Oostgrens”, een samenspel dat gevormd wordt door de eigen maatschappij, “De Vlugge Vlieger” uit Mol, duivenbond Veerle en “De Witpen” uit Tessenderlo (Limburg). Antwerpen-Oost heeft een aparte lossing en dat zorgt meestal voor vlottere wedstrijden. 

Jos is al twintig jaar lang de te kloppen man in de plaatselijke kampioenschappen en ook in die van het verbond schiet hij met regelmaat de oppergaai af.
“Op de uitslagen van Momignies variëren het grootste deel van de afstanden van 125 km tot 150 km en over de wind e.a. factoren die het verloop van een wedstrijd beïnvloeden gaan we niet uitweiden. Het is inherent aan de duivensport op alle niveaus, zowel regionaal als nationaal. Soms ben je al geklopt voor de duiven zijn gelost en af en toe lig je in het midden van het bed. 

In ons samenspel zitten best wel een aantal zeer goede duiven en veel sterke liefhebbers. Vermeerbergen-Wilms uit Mol werden dit jaar 2e Nationaal kampioen met de jonge op de snelheid en Raf Luyckx uit Geel is iemand die iedereen kent en in alle soort wedstrijden bij de beste behoort. Ieder jaar is hij terug te vinden in de nationale kampioenschappen. Hugo Sools uit Tessenderlo werd dit jaar Algemeen Kampioen uit Soissons. Hij is een kleinere liefhebber die schitterende resultaten behaalt, waarbij 3/4 duiven in de top-10 spelen zelfs geen uitzondering was. Ik ben er al enkele keren op bezoek geweest in de hoop om er wat versterking te vinden. In Veerle is de familie Geyskens nooit ver weg als de prijzen worden verdeeld en in Dessel zwaait Roger Engelen al vele jaren de scepter. In mijn ogen zijn dat allemaal toppers die dat zelfs op nationaal vlak al regelmatig hebben bewezen. Zo’n concurrenten en alle andere tegenstanders verdienen het grootste respect. 

Mijn 774/22 is de nationale asduif op de snelheid en in het eigen verbond wordt hij in deze competitie geklopt door een hokgenoot (742/22). Op 8 juli haalde de “774” zijn vierde overwinning en voor de zesde keer een top-3 plaats. Voorzichtigheidshalve werd hij niet meer gespeeld, terwijl de 742 doorging t.e.m. de laatste kampioenschapsvlucht. In de laatste rechte lijn remonteerde hij zijn hokgenoot.” 

Jos wil in geen geval de prestaties van zijn tegenstanders minimaliseren en vindt dat de duivensport mensen moet “verenigen” die bijna allemaal hetzelfde nastreven. Gezond ambitieus zijn en elkaar succes gunnen passen perfect in dat plaatje. 

Het klassieke weduwschap

Jos kweekt ieder jaar slechts één ronde uit de kwekers en alle weduwnaars. Zij zorgen voor een 80-tal jonge duiven. Daarna worden ze gescheiden en gaan ze voor de rest van het jaar als weduwnaars door het leven. Ook na het vluchtseizoen volgt er geen koppeling. 
Voor Jos primeert het spel met de weduwnaars en zij krijgen tijdens het vluchtseizoen alle aandacht. Voor de aanvang krijgen ze twee tabletjes opgestoken: eentje tegen coccidiose en eentje tegen tricho. Halfweg het vluchtseizoen krijgen ze een pilletje om de luchtwegen/koppen te zuiveren. Af en toe “Royal Jelly” (= koninginnenbrij) en “Bioflorum” van Beyers en ’s morgens en ’s avonds een soeplepel Galaxy Sport Light (Beyers). Als het weer geen spelbreker is, gaan ze ’s morgens en ’s avonds de lucht in voor een trainingsvluchtje. Bij iedere inkorving worden de duivinnen half bak gezet en na enkele ogenblikken gaan de duivers de mand in. Voor de rest van de week zitten de duivinnen opgesloten in kleine bakjes in een donker hok. Na het seizoen krijgen ze heel regelmatig de vrijheid en ook de duivers mogen al een keer genieten van een open hok. Tijdens de kweek worden geen duiven uitgelaten. Afhankelijk van het weer worden de duiven in maart in een 5-tal stapjes weggebracht met de wagen tot zo’n 30 km en hopen we dat ze daarmee klaar zijn voor de start van een nieuw seizoen. 

In 2023 ging Jos op 4 april van start met 31 weduwnaars, waarbij 11 jaarse. Er werd meteen de hoofdvogel afgeschoten en die goede conditie in stand houden tot bij het afsluiten van de kampioenschappen (einde juli) is voor iedere liefhebber en iedere duif een zware opgave. In juli was de ploeg die aan de wedstrijden deelnam al flink uitgedund want 4 maanden lang wekelijks de mand in, is voor de meeste onder hen te hoog gegrepen. In april en mei zijn ze meestal in topconditie en supergemotiveerd. Naar het einde toe worden de resultaten vaak wat wisselvalliger. De motivatie zwakt af en alleen de beste blijven nog over. Maar ook dan valt slechts 1/3 in de prijzen. 
Voor de hokken is er een vijvertje en het gebeurt dat de duiven spontaan een bad nemen. Tijdens het vluchtseizoen krijgen de duiven op dinsdag, donderdag en vrijdag thee geserveerd die gebaseerd is op zelf geplukte planten die een natuurlijke remedie zijn tegen infecties van de luchtwegen en die slijmoplossende en ontstekingsremmende eigenschappen hebben. “Ik zie wanneer mijn duiven in conditie zijn en soms kan een beetje geduld ook wonderen doen. Zo lang de duiven goede resultaten neerzetten, zie ik niet in waarom ik mijn eigen methodes in twijfel zou trekken.”

Stamopbouw

“Ik heb in het verleden nooit veel belang gehecht aan administratie, maar met wat externe hulp is dat ondertussen anders. Zelf beoordeel ik liever duiven in de hand en zij die mij bevallen, krijgen een eerlijke kans. De beste vliegers gaan naar het kweekhok en als er zich dan eentje openbaart als een goede kweker doe je weer een stap vooruit. De 507/00 en de 401/09 zijn hier de basisduiven die als een rode draad doorheen de pedigrees lopen van al mijn beste duiven. Duiven van o.a. Jef Claeskens, die ik leerde kennen op het bedrijf, van Ronny Peeters, Willy Seyen, Fons Laermans en Jos Machiels hebben ongetwijfeld een aandeel in mijn succes. De laatste jaren kwamen er nog enkele duiven bij van Hugo Sools. Ver ben ik het nooit gaan zoeken en als je bij een sterke concurrent in vertrouwen iets kan bijhalen, biedt dat kans op slagen. Zo ervaar ik dat toch. Een velletje papier mag erbij, maar ik kies toch voor een duif die mij 100% bevalt. Maar ook dat is geen garantie. Na de selectie op het einde van het jaar blijven er nog ruim 100 duiven over. Moest ik geloven dat ik het echt zou kennen, dan zouden er dat minder zijn. Maar het is zeker geen geheim dat mensen en dieren hun genen doorgeven aan hun nageslacht. Kweken uit toppers geeft afval, maar hopelijk steekt er af en toe een nieuwe kampioen zijn kop op. Zij maken het verschil op de uitslag en zijn het waard om al een keer een gokje te wagen.”

Het spel met de jonge duiven

“Het is niet echt mijn ding, maar ik verdedig mijn kansen naar best vermogen. Ik ben voorzichtig met de duivertjes waar ik een goed oog in heb. Nadat ze de leervluchtjes en Momignies hebben overleefd, worden ze gescheiden. Half juli worden de jonge duivertjes die geslaagd zijn voor hun ingangsexamen niet verder gespeeld. De rest mag nog een nestje bouwen, zodat ik mijn kansen op de titel van algemeen kampioen kan verdedigen. De beste van de club willen zijn, lijkt me al een goed begin. Al wat er nog bijkomt is meegenomen, maar geen doel op zich. Ik wil genieten van iedere vlucht en me geen al te grote druk opleggen. Het moet vooral plezant blijven en ontspanning bieden. Wedstrijden spelen is op zichzelf al stresserend genoeg.

De selectie van de jonge duiven gebeurt hoofdzakelijk op basis van afstamming en keuring in de hand. De resultaten van de jonge duiven zijn van ondergeschikt belang, al ziet een mens graag dat ze zich met echt duivenweer enkele keren tonen. Met een prijzenpercentage van 60% deden ze het ook dit jaar niet zo slecht. De “742” was vorig jaar de beste jonge duif en werd dit jaar 1e Asduif in de Oostgrens bij de jaarse voor de “774” die nationaal de titel won. De criteria beïnvloeden het klassement en zijn in elke competitie vooraf vastgelegd. Criteria in nationale, provinciale, regionale en clubcompetities kunnen 4 keer verschillend zijn en op die manier in principe ook 4 verschillende kampioenen opleveren. Elk systeem heeft zijn voor- en nadelen en leidt tot discussies. In het beste huishouden en in iedere club waait het al een keer. Daar valt mee te leven.

“Kweken uit je beste duiven is geen garantie, maar biedt de grootste slaagkansen.”

De “774”, 1e Nat. Asduif snelheid jaarlingen

Uiteraard maakt zo’n titel van hem een echte kampioen. Bij aanvang van het seizoen won hij in april/mei op amper zes weken tijd 1/1330, 1/766, 1/593, 2/946 en 3/762. Hij hield de spanning er wat in en vloog op 8 juli nog een 1e tegen 394 duiven. Dat bleek dan achteraf voldoende om met een coëfficiënt van 1,2332 de nationale titel binnen te halen. Dat hij al een keer op de nok van ons huis durfde landen en zo kostbare seconden verloren liet gaan is van geen tel. Liefhebbers schuiven al een keer hun eigen duiven naar voor als ze aan huis tijd verliezen. De andere duiven op de uitslag laten ze staan waar ze stonden. Het is een beetje klein, maar echt wel menselijk. Als... dat helpt natuurlijk niet, want alleen de uitslag telt. 

De “236” van 2019 is minstens even goed

Ereprijzen winnen zit in hun familie. Ze delen dezelfde vader en hun moeders zijn zussen. De “236” stond 10x op 1 en won 35 prijzen in de top-10, zonder dubbelingen.

De “742” van 2022, 1e Asduif Oostgrens - Momignies

De “742” klopte de “774” in de plaatselijke asduifcompetitie en deze van het verbond. In 2022 was de “742” mijn beste jonge duif en dit jaar wint hij op de kampioenschapsvluchten 18/18 met o.a. bij de jaarse 1/308, 2/766, 2/240, 5/399, 8/946 en 8/470. Ze zijn ook verwant aan elkaar. De “742” is ingeteeld naar de “507/00” en de overgrootmoeder van de “774” vind je eveneens terug in zijn pedigree. 

“114” van 2016, 2e Nat. Asduif KBDB in 2017

Zoals u in de pedigree ziet, is ook hij weer een kleinzoon van de “401”. 
Goed bloed liegt niet.