ETIENNE MEIRLAEN - 1e Nationale Asduif Rhonevallei 2023

Sint-Martens-Latem, het dorp waar kunstenaars zich graag nestelen in de schoot van de Leie. Een romantisch schildersdorp voor de één, de villawijk van Gent voor de ander. In duivenland staat de Latemse deelgemeente echter gekend voor een kolonie marathonduiven van internationale klasse. De schuur van Etienne Meirlaen (71) is waarlijk een hok van wereldklasse.

1e Internat. San Sebastian 1.995 d. 2007, 1e Internat. Perpignan 3841 dv. 2009, 1e Internat. Narbonne 13.779 d. 2011, 1e Nat. Cahors 8401 d. 2012... In de woonkamer in Deurle is alleen maar ruimte voor de allergrootste trofeeën. Nationale en internationale overwinningen, nationale titels, een, hoe kan het ook anders, Gouden Vleugel, en natuurlijk de trofee van onze Int. Zware Fondcompetitie Gouden Duif met vanzelfsprekend de bijhorende geishapop, ongetwijfeld de meest begeerde pop in duivenland.
Nationale Asduiven die verzamelt Etienne als ware het postzegels of sigarenbandjes. Cor, Perpignan Lady, Diamond Anita of Olympic Monar, allemaal toppers, allemaal asduiven, allemaal Meirlaenduiven. Dit jaar kan Etienne er weer eentje bijplakken in zijn album, “Rhône King”. Hij behaalde deze titel met de volgende resultaten, 5e Nat. Marseille 2.590 d., 102e Nat. Valence 6.089 d. en 116e Nat. Valence II 3.655 d.

Geboren in een duivennest

Etienne kreeg samen met zijn broers Julien en Lucien de liefde voor duiven overgeërfd van vader Florimond, een vitesseman pur sang. Zijn broers gaven later de brui aan de duivensport, maar Etienne had het virus duidelijk te pakken. In 1972 trad hij in het huwelijk met Yvette, die ook uit een duivennest afkomstig was, en al gauw werd er gestart op de hafo. Toen in er in 1976 gestart werd met de bouw van een nieuw huis ging de meeste aandacht natuurlijk uit naar de duivenhokken (die toen reeds van vloerverwarming voorzien werden). De prestaties in die jaren op de hafo waren meer dan behoorlijk, meedoen om mee te lopen zit immers niet in Meirlaens genen.
Duiven zijn een hobby, maar ondernemen is Meirlaens grote levenspassie. Op de leeftijd van 20 begon hij in het centrum van Sint-Martens-Latem een zaak in zink-, lood-, sanitair- en dakwerken. De zaak draaide steeds beter en er was steeds minder tijd voor de duiven. Geen nood echter, Yvette wist gelukkig ook waar Abraham de mosterd haalt wanneer het op duiven aankomt en zij nam het grootste deel van de verzorging van de duiven op zich.
In ’94 sloeg echter het noodlot een eerste maal toe. Vrouwlief Yvette kreeg longproblemen door het duivenstof en er werd voor het eerst, maar niet voor het laatst, tot een volledige verkoop overgegaan. Ondertussen kocht Etienne een boerderij met een prachtige schuur op de huidige locatie in Deurle. Eigenhandig werd alles verbouwd en in de schuur werden de paarden, een andere passie van Etienne, gehuisvest. Al snel rijpte echter het plan om in die schuur duivenhokken te bouwen (naar eigen zeggen kocht hij het huis eigenlijk voor de prachtige schuur).

Was het eerst de bedoeling dat Etiennes zoon de boerderij zou gaan bewonen, uiteindelijk waren het Etienne en Yvette die in 2000 de woning zouden betrekken en de volledige zolderverdieping van de schuur werd een prachtig duivenhok. Het bloed kruipt immers waar het niet gaan kan, en er werd in 2002 terug met duiven gestart. Eén nadeel, de oriëntatie. De schuur ligt volledig westelijk pal in de baan van de gure wind. Hierdoor is het vrij koud op de hokken en hierdoor presteren Meirlaens duiven ook minder in het begin van het seizoen, de schuur is dan nog wat te fris.
Ook kan Etienne niet echt verduisteren, hiervoor zou hij zijn dakkapellen moeten afsluiten, maar dan is er onvoldoende verluchting op de hokken. Dit is vooral een probleem voor het spel met de duivinnen. Meirlaen doet er echter alles aan om de nadelen van zijn hok zoveel mogelijk aan te passen of op te vangen.
Het hok van Meirlaen is een echt hok van een duivenmelker die daarnaast ook ondernemer is. Alles staat in het teken van efficiëntie. Er worden geen duiven gepakt, die gaan zelf in de manden. Er is een lift om de korven naar beneden te brengen. De volledige bovenverdieping van de schuur is een doolhof van duivenhokken waaraan heel veel aangepast kan worden naarmate de noden van de dag.

Deurle, waar fondtoppers hun hok hebben

Bij deze heropstart werd besloten om uitsluitend de grote fond te gaan spelen om zo toch minder werk de hebben aan de duiven. De doelen waren de klassiekers van de nationale fond en de internationale grote fond, en zo een lijn moderne fondduiven te kweken. Etienne is nooit bang geweest om te investeren, niet zakelijk en niet op duivengebied. 
Bedoeling van Etienne was om zo snel mogelijk een nieuwe sterke stam duiven op te bouwen voor het zware werk. Uit zijn ervaring met de hafo wist hij dat dit vele jaren zou duren als hij zijn kwekers niet streng genoeg selecteert. Etienne: “De selectie moet streng zijn. Alleen duiven die zich bewezen hebben mogen op het kweekhok, zo win ik tijd en weet ik vrij snel welk vlees ik in de kuip heb. Ik heb ooit duiven doodgedaan die provinciaal Châteauroux wonnen, maar op de lange afstanden konden ze niet mee. Alles wat minder is dan fond telt voor mij niet mee. Zo een Châteauroux winnen is leuk, maar dat is niet ons spel, dus daar lig ik eigenlijk absoluut niet wakker van.” 
Aline, een werkneemster van Etiennes bedrijf (vandaag reeds 47 jaar in dienst), werd ook ingeschakeld bij de verzorging van de duiven. Als blanco canvas kon de meester haar kneden en doorheen de loop der jaren werd ze een zeer ervaren hokverzorgster die met veel liefde en vakmanschap haar stiel beoefende. Er werd dan ook gestart op de dagfond, er was immers terug hulp waardoor er terug meer duiven konden worden gehouden.

Weer totale verkoop, weer heropstart

De duiven van Etienne speelden weer de pannen van het dak, zowel op de dagfond als op de grote fond. Etienne Meirlaen: “Er is een heel groot verschil tussen duiven voor hafo, fond of grote fond. Voor het zware werk wil ik een lichte duif met veel pluimen, met fijne en lange spieren. Ethiopiërs zijn ook geen gespierde sprinters als Usain Bolt, dat zijn frêle atleten met een grote motor die weinig energie verbruikt. Ik zie ook graag een duif met een mooie lange vleugel en zeker geen kiekenpennen.”
De filosofie, het werk en de investeringen van Meirlaen stonden echter weer garant voor de nodige successen. Het succes had echter ook extra sportieve gevolgen. Voor “Monar” (B08-4298283, 1e Int. Narbonne 12.605 d., 11e Nat. Narbonne 6330 d. / 13e Internat. 13.335 d. en 52e Nat. Montauban 9091 d.) werd op een gegeven moment zelfs € 250.000 geboden, maar Meirlaen weigerde, en gelukkig maar want “Zoon Monar” (B11-4312916) werd een absolute topkweker op het hok Meirlaen.
Etienne: “Ik speel niet met duiven voor het geld. Mijn geld verdiende ik door zaken te doen, duiven en paarden zijn een hobby, een ontspanning, en dat moet altijd zo blijven. Wanneer we in de zomer duiven zitten te letten in de tuin dan drinken we altijd champagne. Ik ga eens per jaar naar die streek op verlof en dan breng ik een voorraadje mee. We toasten dan op het succes van de week voordien, hopelijk op het succes van die dag en anders op het toekomstig succes van de komende vlucht. (lacht) Als het maar gezellig is!”
Wederom begonnen er echter donkere wolken samen te pakken boven de hokken in Deurle. Etienne: “Behalve geïnteresseerde kopers waren er blijkbaar ook andere mensen geïnteresseerd in mijn duiven. In 2012 kregen we dagen na mekaar alarmmeldingen. We lieten een technieker komen, maar het waren geen valse alarmen, het waren blijkbaar wel degelijk inbraakpogingen. Zoiets weken aan een stuk, daar word je op den duur bloednerveus van. Tijdelijk verhuisde ik mijn duiven naar een locatie die niemand wist en ik besloot weer alles te verkopen. In mijn ogen was het toen verkopen of laten pikken.”

Nog maar eens een heropstart

In 2014 werd er echter opnieuw opgestart. Quasi de volledige kweekploeg (behalve Yelena) en alle toppers uit de vliegploeg (behalve Montali) hadden het hok verlaten en er moest dus opnieuw opgebouwd worden.
Er werden een 180 duiven aangeschaft bij Van Damme-Boddaert (Oostkamp), Cor de Heijde (Made NL), Roger Wijnands & Zoon (Maastricht NL) en ex-Club Brugge-voorzitter (en voorzitter Brugse Barcelona Club) Antoine Vanhove (Loppem). Vanhove was niet de supermelker, maar zijn duiven waren hoofdzakelijk van Roger Florizoone (Nieuwpoort) en nakomelingen van de “Laureaat” (1e internat. Barcelona) van Gyselbrecht & Zoon, het was Etienne om deze bloedlijnen te doen. De doelstelling was immers Barcelona en Perpignan te spelen.
Iedereen verklaarde Etienne voor gek. De nieuwe aanwinsten verhuisden immers niet naar de kweek, maar moesten, volledig volgens Meirlaens filosofie, gewoon de mand in om zich te bewijzen. De eerste race gingen er mee als port, alleen de Cor-duiven bleven thuis, die vond Meirlaen toch net te duur om te verspelen, bovendien vond hij dat de duiven van Cor hun kwaliteiten al voldoende bewezen hadden. De rest moest zich eerst bewijzen voor ze de kweek op mochten. Als jaarling kregen ze 4-5 vluchten om dit te doen, daarna als 2-jarige moesten ze allemaal twee internationale vluchten afwerken.
De succesformule van Etienne bleek wederom te werken en in dat eerste jaar werd met “Marco” al een 1e Nationaal Pau 1.928 oude gewonnen. Provinciale overwinningen, een massa nationale poulidors, asduiven, kampioenschappen, allemaal verhuisden ze naar de trofeeënkast in Deurle.

Rhône King

Ook dit jaar was weer een grand cru, maar Meirlaen kent, de jaren dat hij speelt, amper anders. Lokaal behaalde hij overwinningen met 1-2e Limoges, 1-2-3e Valence, 1e Agen, 1e Barcelona. Nationaal speelde hij 8e op Barcelona, daar kan iedere zware fondman mee leven, veel spelers zouden er een arm, een been en een nier voor over hebben. Ook het winnen van de 1e Prov. en 5e Nat. Marseille, tegen wind, ligging en de massa in was een prestatie om u tegen te zeggen.
Vorig seizoen werd er gestart met een ploeg van 40 weduwnaars, en ze werd afgesloten met 38. Door de kwaliteit, de ervaring en natuurlijk de portie geluk die je altijd nodig hebt, kent Meirlaen doorgaans weinig verliezen. Etienne: “Alleen op Barcelona waren we een 3-4 duivinnen kwijt, maar dit was, mijns inziens, het gevolg van een slechte losplaats.”
Voor de vlucht wordt soms de partner getoond en soms niet, afhankelijk van de kwaliteit van de training. Bij thuiskomst zit de duivin te wachten op een speciaal hok dat enkel hiervoor dient en dan mogen ze samen tot de volgende voormiddag.
Voor het seizoen werd er een 5-tal keer gereden met de duiven tot een 30 km, tijdens het seizoen niet meer. Soms wel nog met de duivinnen die gekoppeld geweest zijn, omdat die anders niet vliegen. Na het opleren gingen ze 2 x mee op 200 km, 1 x op 300 km en daarna Vierzon (450 km). Vervolgens vlogen ze Valence en normaal gezien drie weken later Montelimar, maar die werd vervangen door wederom Valence. Vervolgens ging er niets de mand in tot aan Marseille.
Tijdens de rustweekends kregen de weduwnaars wel hun duivin te zien.
De absolute topper dit jaar is natuurlijk “Rhône King”. Zijn prestaties en pedigree vindt u bij dit artikel. Het zal niet verbazen dat u daarop toppers ziet staan als “Son Montali” (B18-4216363), “Montali” (B08-4298110, 4e Nat. Montauban, 12e Nat. Montauban en volle broer Monar: 1e Internat. Narbonne), “Kleindochter Marathon Lady” (B13-4077107, de moeder van “Yelena”), “Yelena” (B14-4261294, zelf een stamkweekster op het hok Meirlaen). Allemaal bewezen toppers, als vliegers en als kwekers.

Verzorging

Op het hok in Deurle worden de mengelingen van Versele-Laga gebruikt. Etienne: “Goed voer en de fabriek ligt een boogscheut van hier, wat zou ik dan iets anders gaan zoeken. Ik krijg regelmatig stalen van andere merken “om te testen”. Hoe kan je dat nu testen, een staaltje? Dat doe ik dus niet, gewoon trouw mijn voer geven, Versele-Laga dus.”
De week voor de inkorving krijgen ze Champion plus en bij thuiskomst de gewone sportmengeling. Na twee dagen wordt er overgeschakeld op 1/2 sport + 1/2 Superdieet aangevuld met zuivering en daarna gewoon sportmengeling. De laatste twee dagen gaat er Dextrotonic in het drinkwater, bij thuiskomst natuurlijk elektrolyten en er wordt ook al eens Multivitaminen omnifor gegeven.
In een gezamenlijke bak krijgen de duiven volle bak en kunnen ze naar eigen believen kiezen en eten, alles moet wel op. Ze eten een vol uur en het eten komt in verschillende beurten in de voerbak, zo worden de weduwnaars aan het eten gehouden.
Dierenarts, streekgenoot en duivenvriend Wim Boddaert komt wekelijks langs en zodoende wordt er niet snel iets over het hoofd gezien of niet opgemerkt. Je mag immers kopen en kweken wat je wil, de taak van de melker is ervoor zorgen dat zijn atleten in topconditie aan de start verschijnen.
Voor het seizoen wordt er vijf dagen behandeld tegen trichomonas en tijdens het seizoen krijgen de fondvliegers na de fondklassieker telkens een trichopil (Oropharma) opgestoken. De week voorgaand aan Limoges wordt er gedurende vier dagen met Soludox behandeld tegen luchtwegeninfecties.

Heropstart IV

U gelooft het niet, maar weer werd er vorig jaar beslist om een totale verkoop te houden. Na echtgenote Yvette was het nu de beurt aan hokverzorgster Aline. Zij heeft ook longproblemen opgelopen en mag ook niet meer op de hokken komen. Een serieuze aderlating voor Meirlaen, zowel op sportief als op persoonlijk vlak. Etienne: “Ze werkt 47 jaar voor ons, ze gaat met mijn vrouw op vakantie, Aline is meer familie dan personeel.”
Aangezien Aline instond voor de verzorging van de weduwnaars en hierdoor het hele duivenspel in het gedrang kwam, werd dus weer maar eens overgegaan tot een totale verkoop. Etienne: “Daarom inderdaad dus weer een totale verkoop, en volgend seizoen zal alles er anders uitzien. Het begint al met het koppelen, normaal doen we dit rond lichtmis, maar dit jaar twee weken vroeger. Maar dat komt eigenlijk wel gewoon door de Olympiade.
Verder zal er dus geen spel meer zijn met de weduwnaars, enkel nestspel, duivers en duivinnen zullen als koppel meegaan. Alles werd van de hand gedaan enkel wat jonge duiven van 2023 werden behouden. Als jaarling zullen ze Agen en Narbonne vliegen en het seizoen daarna een deel Pau en Perpignan en een deel Barcelona. Ook nu weer zal ik het principe hanteren van een strenge selectie om tot bewezen kwekers te komen.
Zoals ik eerder al zei, het is een hobby, een passie, en het moet plezant blijven. Barcelona bijvoorbeeld, dat is een magische datum, die vlucht blijft bijzonder. Ooit was dit een feestdag in heel het dorp, maar die tijden zijn natuurlijk voorbij. In Ieper is nog een lokaal waar met Barcelona veel duiven worden ingekorfd omdat ze daar veel naturaprijzen hebben. Probleem daar is dat er dan veel duiven in de mand gaan die helemaal niet geschikt zijn voor Barcelona, maar ja, dat is mijn zaak niet.
Ik geniet van een glaasje champagne tijden het letten, ik geniet van de thuiskomst van mijn duiven en ik geniet ook wanneer iemand weer eens belt dat hij goed gevlogen heeft met duiven van mij. Dat is voor mij duivensport, daar draait alles om: plezier!”