Liefhebber:
Onderwerp:
Click here to download this article in English.
Coatbride (Schotland) - In 2016 besloten Jan en Rik Hermans, samen met Stuart Wilcox en Peter Fox, om de Gouden Duif-competitie uit te breiden met een aparte competitie voor het Verenigd Koninkrijk (Engeland, Wales, Schotland, Noord-Ierland) en (de republiek) Ierland. Dit is de eerste competitie waar alle duivenmelkers uit het VK en Ierland het tegen elkaar kunnen opnemen!
Aangezien men “over het kanaal” niet werkt met aangewezen duiven, werden aangepaste regels bedacht in de geest van de “Gouden Duif”, namelijk dat groot en klein een eerlijke kans moet hebben om te winnen. Derhalve is de competitie opgedeeld in vijf afstandscategorieën, en telt ook het aantal ingekorfde duiven mee in het coëfficiënt.
Winnaars
De eerste Gouden Duif-titel werd een prooi voor de familie Macaloney (Schotland), hierover zo meer.
Nigel Templar (Engeland) eindigde tweede, en ook hij kende een schitterend seizoen als winnaar van de National Flying Club averages competitie met oude duiven, één van de meest prestigieuze titels in Engeland. Maar ook met de jonge duiven werd hij “nationaal” winnaar.
Derde tenslotte werden Richard Turner en Dean Pallatt (Engeland), een combinatie die in 2015 gevormd werd en meteen grote successen haalde. Sinds zijn start in 2005 won Richard al meer dan 250 eerste prijzen. Een groot talent dus !
G-W-P Macaloney
Ons Schotse trio dat de Gouden Duif wint bestaat uit (groot)vader George, zoon Willie en (klein)zoon Paul Macaloney.
George is ondertussen 82 en won alles wat er te winnen valt. Hij is dan ook enorm trots om gehuldigd te worden als eerste Gouden Duif-winnaar UK & RoI. Door zijn slechte mobiliteit is het echter onmogelijk om naar België te komen, maar via een videoverbinding zal hij alles live gaan volgen!
Zoon Willie wordt in april 60. Hij had zijn eigen ingenieursbureau dat hij 10 jaar geleden verkocht.
Paul is 32 en was tot zo’n 10 jaar geleden profvoetballer bij FC Falkirk. Nadien begon hij bij zijn vader in de zaak, om later zijn eigen ingenieursbureau te beginnen.
Sinds jaar en dag halen ze recordbrekende uitslagen en enkele hoogtepunten uit hun carrière zijn zijn o.a. 1e Open Nat. Sartilly (810 km) 2208 d. (3 mee)... 1e West-Prov. Ypres 852 d... 1e West Prov. Appledor 1129 d... 1e West Prov. Nantes 965 d... 1st Amalg. Huntingdon 7652 d. etc.
Ook in de Federation-races leggen ze een zelden geziene overmacht aan de dag met o.a. 1 t/m 6 tegen 10.592 d... 1 t/m 12 tegen 9738 d... 1 t/m 8 tegen 8593 d... 1 t/m 5 tegen 7994 d... 1 t/m 5 tegen 7491 d. 1 t/m 8 tegen 6387 d... 1 t/m 8 tegen 5198 d... 1 t/m 7 5902 d... 1 t/m 5 tegen 9946 d... 1 t/m 9 tegen 3460 d... 1 t/m 6 tegen 7000 d... 1 t/m 4 tegen 9171 d. etc.
Ze werden LSC Gold Cup winnaar, Glasgow Federation Champion, Midland Federation Champion, 15x Lanarkshire Federation Champion, wonnen 3 National Ace bird Awards en 2 National Gold Awards.
Stamopbouw
Zoals veel toppers zijn de Macaloneys altijd op zoek naar vers (hopelijk beter) bloed. De huidige stam is vooral opgebouwd met duiven van 3 Engelse bronnen, namelijk Wall Lunt & Green (the Manchester Mystrios) uit hun onovertroffen “Merlin Pair” (Verkerk x Janssen/Camphuis), Mark & Dickie Evans (Vandenabeele, vooral uit de lijn van “Shadow” uit de lijnen “Kleinen” en “Wittenbuik”) en Syndicate Lofts / Peter Fox (o.a. afstammelingen van “Drum”, “Dutch Master”, Gerrie”, “Cleopatra” en meer recent nog soort van Leo Heremans).
Ook werden recent nog enkele duiven van Hardy Kruger ingebracht samen met enkele duiven voor de fond.
Spelsysteem
De kweekduiven zitten bij Willie, de vliegduiven bij Paul. Volgens Willie verklaart heel Schotland hem voor gek omdat hij dagelijks (soms zelfs 2x per dag) op en neer rijdt tussen hem en Paul, goed voor 35 mijl (55 km) enkele reis!
De Macaloneys spelen totaal weduwschap met 36 doffers en 36 duivinnen. Voor het seizoen trekken de vliegduiven een koppel jongen groot. Tijdens het seizoen gebeurt alles op tijd en stond, hun motivatie bestaat vooral uit niets veranderen, als je iets verandert breng je de duiven alleen maar in verwarring, zo redeneren ze.
Met de oude duiven speelt men in Schotland 12 vluchten op rij, van 80 tot 450 mijl. De omstandigheden zijn niet te vergelijken met die hier in België, de duiven moeten een heel stuk over zee en dan vooral in Schotland nog door een heel bergachtig gebied. George, Willie en Paul spelen in een Federatie met 450 leden en zo’n 8000 duiven.
Vroeger speelden ze ook de “nationaals”, vluchten van 800 tot 1000 km, maar tegenwoordig hebben ze zich toegelegd op de vluchten van één dag.
Doffers en duivinnen gaan mee op dezelfde vlucht, maar worden niet wekelijks gespeeld. Elke vlucht wordt er een aantal duiven uitgezocht. Voor inkorving mogen alle duiven samen, ook de duiven die thuisblijven, en dit om een wekelijkse routine te creëren. Bij thuiskomst treffen de duiven altijd wel een (vreemde) partner aan, maar zodra het koppel thuis is mogen ze samen.
Van maandag tot donderdag wordt er 2x per dag getraind gedurende één uur. Niet verplicht want “you can only win races with birds that want to fly, not with birds that are forced to fly” (je kunt enkel vluchten winnen met duiven die willen vliegen, niet met duiven die gedwongen worden te vliegen).
De jonge duiven worden tijdens het seizoen dagelijks opgeleerd, tot zo’n 40-50 km. en dat in alle weercondities, tot regen, sneeuw en hagel toe.
De voeding wordt samengesteld uit diverse mengelingen van Versele en Vanrobaeys. Op medisch vlak wordt kort op de bal gespeeld met regelmatige behandeling tegen tricho en voor het seizoen een kuur voor de luchtwegen die in het seizoen 1x wordt herhaald.
Auteur: