Gerard Dekker

Op mijn vijfde verjaardag kreeg ik van mijn ouders mijn eerste duifje, een Turkse tortel, die gewoon vanuit een hokje rond het huis vloog. Daarna kwamen er wat sierduifjes zoals Meeuwtjes en Kapucijners die al gauw een verdwaalde Belgische postduif mee naar huis namen. Die postduif aangevuld met een duivinnetje dat zich kwetste en daarna niet meer kon vliegen werden de basis van mijn leven tussen de postduiven. Jaren later mocht ik lid worden van een vereniging, de vereniging P.V. Zaanstreek-Noord waarvan ik tot opheden nog steeds voorzitter ben. Wat prestaties betreft ben ik lang een gemiddelde liefhebber geweest, één van de reden daarvoor is ongetwijfeld geweest dat ik duiven te graag zag en dat de sport ermee gewoon niet belangrijk genoeg was. Overigens is het zo dat ik tot nu toe ook nog liever me bezig hou met de kweek als met de vliegsport. De kentering die me liet overhellen naar de vliegsport kwam in 1979/1980 toen ik mijn eerste echte duiven haalde in Belgie en waar de successen in de vliegsport zich mee inzetten. Vanaf 1990/1991 kwamen de grotere successen die door veranderingen in mijn werkkring in 2004/2005 naar de achtergrond werden verdrongen. Ik nam toen min of meer afscheid van de sport op één van mijn hoogtepunten na het behalen van het 4e nationale kampioenschap dagfond en in het bezit zijnde van de 3e nationale kampioensduif. Met de nazaten van deze duiven ben ik na mijn pensionering in 2014 weer volop en met succes gestart op de dagfond.