Over euro’s, yens en dollars

Wanneer de duivensport de reguliere media haalt, gaat het meestal over een duif die voor veel geld naar het buitenland verkocht wordt. Op zich heel normaal. Laten we eerlijk zijn, de nochtans zeer nobele en lekkere hobby van het verzamelen van Mediterrane salami’s komt zelden in de media, doch laat er morgen een chorizo verkocht worden voor stel 1.250.000 euro, dan zou dit, terecht, wereldnieuws zijn.

Zelfs ons mondiaal cultureel erfgoed ontsnapt er niet aan vrees ik. Nooit lees je dat de Mona Lisa er nog steeds mysterieus bijzit, Guernica er nog steeds hartverscheurend uitziet of de zonnebloemen er nog steeds stralend bijstaan. Je leest alleen iets over kunst wanneer er weer eens het BNP van een klein ontwikkelingsland geboden wordt voor een Van Gogh, Magritte of Rembrandt. Bij deze had ik graag een uitzondering gemaakt voor de Onvindbare Rechters van Jan Van Eyck die met de regelmaat van Haley’s komeet opduiken in de Vlaamse media. 

Zijn zulke bedragen absurd? Ja en nee. Natuurlijk is 1 miljoen euro voor een duif absurd, 100.000 ook, 10.000 ook, 1000 en 100 eigenlijk ook. Voor wie niets geeft om deze sport is eigenlijk elk bedrag hoger dan de prijs van een stukje wild bij de traiteur een ridicuul bedrag. Deze redenering gaat echter voor heel veel zaken op. Er zullen zeker mensen zijn die 500 euro belachelijk veel geld vinden voor een duif, maar met plezier ditzelfde bedrag neertellen voor een restaurantbezoek, een festivalticket of godbetert een paar schoenen. Alles hangt af van de appreciatie die iemand heeft voor iets, en zolang iemand bereid is een bepaald bedrag voor iets te betalen, is het dat ook waard. Is een Picasso echt zoveel waard? Of Eden Hazard? Of een Chateau Margaux ? Blijkbaar wel.

De klassieke zwartkijker zal hangend aan de toog zeker gaan roepen dat zulke bedragen de sport om zeep helpen, en dat er zo niets meer aan is voor de kleine man. Persoonlijk vind ik dit complete onzin. Laten we eerlijk wezen, wat is het verschil of een duif nu 10.000, 100.000 of 1.000.000 euro gaat? Ik vrees dat voor de doorsnee Belg of Nederlander dit sowieso boven zijn/haar budget zal liggen. Het is een beetje alsof we zouden gaan klagen wanneer die nieuwste Rolls Royce het dubbele kost van zijn voorganger. Net alsof we zouden hem aan de oude prijs wel gekocht hebben. Sowieso gaat het hier over topkwekers, prestatieduiven, topduiven die al lang niet meer in het bereik liggen van de modale kweker. Je kan heel ambitieus zijn als voorzitter van voetbalclub Hogerop Testelt, maar je zal best toch beseffen dat Ronaldo nooit zal tekenen voor jouw ploeg. Of hij moest ondertussen 85 zijn, op krukken lopen, blind zijn van de staar, en dan nog.

Is dit erg? Nee toch, ieder speelt op zijn niveau, en er zijn meer manieren om van je sport te genieten dan enkel maar door te winnen. Abrahamovich is diep ongelukkig, en zijn kreeft met kaviaar smaakt minder lekker ieder jaar Chelsea er niet in slaagt de Champions League te winnen. De voorzitter van Hogerop Testelt voelt zich misschien wel de koning te rijk wanneer hij op een donderdagavond de jeugd ziet stampen tegen de bal, opgaan in hun training, genieten van het spel. En beeld je je eens in hoe trots die voorzitter wel zal zijn moest binnen 10 jaar één van zijn kadetjes het tot Rode Duivel schoppen. Ergens ter wereld loopt er iemand rond die kan zeggen dat Messi’s eerste voetbaluitrusting er eentje was van zijn club.

Bovendien is het zo dat deze bedragen de sport uiteindelijk ook ten goede komen. Wanneer Paris Saint-Germain 222 miljoen euro op tafel legt voor Neymar Junior dan is dit veel geld. Ongetwijfeld worden er van dat geld een kransje makelaars en andere al dan niet malafide tussenpersonen zeker niet slechter van deze deal. Maar een deel van dit immens bedrag komt zeker het voetbal ook ten goede. Barcelona koopt van dit geld misschien een speler van Arsenal, die op hun beurt hun centjes uitgeven aan een speler van Club Brugge die de Bruggelingen enkele jaren geleden gescout hebben op het jeugdtoernooi van Hogerop Testelt.

Ooit was een telefoon een toestel dat iedereen in huis had, niemand wist wat de prijs ervan was, en waarmee je enkel kon telefoneren. Nu is het een multimedia bibliotheek met 1000 functies, die ook nog eens 1000 euro kost en in je zak past. Ik bedoel maar, tijden veranderen en zo ook de prijs en het belang van sommige zaken. Getallen, of het nu de grootte, het gewicht of de prijs is van iets, zijn trouwens altijd zeer relatief. Wat voor de één veel, ver of zwaar is, is dit voor de ander niet. Voor mij is naar de supermarkt, die een dorp en dus 5 km verderop ligt, fietsen een hele opgave, terwijl Greg Van Avermaet zijn training dan nog moet beginnen. Een friet met steak, een drankje en dessert voor €9,99 vind ik belachelijk goedkoop terwijl dit voor een groot deel van de wereldbevolking ver boven hun budget ligt. Alles is relatief, en alles moet met een korrel zout genomen worden. Duurste duiven ter wereld zijn trouwens als wereldkampioenen boksen. In tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden lopen (in dit geval natuurlijk vliegen) er nogal wat van rond.

Valt er dan niets negatiefs te zeggen over deze grote bedragen? Natuurlijk wel! De grote Nederlandse voetbalfilosoof J. Cruijff zei ooit, elk nadeel heb se voordeel. Dit laatste impliceert natuurlijk dat het omgekeerde ook waar is, elk voordeel heb z’n nadeel. Geld heeft nu eenmaal de gewoonte soms het slechtste in mensen naar boven te brengen. Voor geld willen sommigen nu eenmaal ver gaan. Mensen liegen voor geld, mensen scheppen op voor geld, mensen maken als het moet zichzelf zelfs belachelijk voor geld. Dacht u misschien dat Jean-Marie Pfaff die reclame op zijn kraag er modieus vond uitzien? In het slechtste geval kan de kracht van het kapitaal zelfs leiden tot corruptie en valsspelen. Al moeten we dit laatste toch ook wat relativeren vind ik. Telkens ik een potje kaart speel met Lance Armstrong vertrouw ik hem van geen kanten. Hij heeft ongetwijfeld enkele azen in zijn sokken verstopt, een valsspeler speelt vals, of het nu om de Tour de France gaat of een tournée betalen op café. Lang voor er sprake was van enige vorm van valuta zullen onze voorouders ook al wel valsgespeeld hebben tijdens het rotsslingeren, mammoetracen of sabeltandtijgerwerpen. Mevrouw de holbewoonster zal ook wel jaloers geweest zijn omdat de buren een grot hadden met mooiere rotstekeningen. Valsspelen, jaloers zijn, overijdel zijn, mediageil zijn, geld heeft deze karaktertrekken niet uitgevonden, ze zijn des mensen. De ene heeft ze al wat meer dan de ander, en het is een beetje flauw geld hier de schuld van te geven.

Wees als duivenliefhebber dus maar gewoon blij dat je sport op deze manier in de media komt. Ik weet niet of u ook andere kranten en media volgt, maar er zijn ergere manieren om als sport in de aandacht te lopen. Voetballers staan tegenwoordig op dezelfde pagina’s in de krant als acteurs uit The bold and the beautiful, en bij wielrennen denken veel mensen tegenwoordig eerder aan farmaceutische hoogstandjes dan aan heroïsche sportieve verwezenlijkingen. Wees blij dat het geld in uw hobby omgaat en niet bv. in het verzamelen van Spaanse salami’s. Maar vooral, denk er niet teveel aan, geniet van je hobby, en misschien heb jij wel de nieuwe Messi op je hok zitten.

Dit alles gezegd zijnde, moet ik toegeven dat toen ik hoorde wat er weer eens geboden is op een duif, ook ik verschoot!

Auteur: 

Zircon - This is a contributing Drupal Theme
Design by WeebPal.