Liefhebber:
Onderwerp:
Jaguar 004: een verhaal apart
"Rondom de hokken staan bomen van ongeveer 15 m hoog. Van jongs af zat hij in die bomen en soms zelfs de hele dag lang. Door met een luchtkarabijn net onder hem in de boom te schieten, probeerde ik hem tot andere gedachte te brengen. Vergeefs. Was hij geen zoon geweest van onze nationale winnares, dan zou ik ongetwijfeld wat hoger hebben gemikt. Ondanks zijn afstamming werkte hij flink op mijn systeem. Op een bepaald moment (hij had weer eens met mijn voeten gespeeld) heb ik hem toch een keer in mijn handen genomen met de gedachte om hem met ajuin op te stoven. In de hand beviel hij mij, maar voor de rest wekte hij alleen maar ergernis op. Ik heb hem toen van pure frustratie wat hardhandig in zijn bak gegooid. Dat maakte de zaak alleen maar erger. Omdat hij altijd in de bomen zat, kreeg hij de naam Jaguar. Wanneer Jaguar wat ouder werd en de mannelijke hormonen hun werk deden, werd mijn frustratie nog groter. ’s Namiddags moesten de duivinnen trainen en dat vond hij blijkbaar plezant. Jaguar kwam van zijn tak en maakte amok op de nok van het duivenhok. Ik was in alle staten. Als hij dat morgen nog doet, blijft er mij geen keuze, flitste het door mijn hoofd. Een stom toeval heeft het probleem ’s anderendaags opgelost.
De dag nadien werden naar gewoonte de jonge duiven in de voormiddag voor een trainingsvluchtje uitgelaten. Jaguar trainde nauwelijks mee en na enkele rondjes streek hij neer in zijn vertrouwde boom. Wanneer het jonge duivenvolkje werd binnengeroepen, bleef meneer in zijn boom zitten. Het zou mij verwonderd hebben, moest het anders zijn geweest. Ik had nog een boodschap te doen, stapte in de auto en reed weg. Halfweg de straat realiseerde ik mij dat mijn portefeuille nog in het tuinhuisje lag. Ik keerde weer en zag met een flits Jaguar binnenstormen. Alleszins merkwaardig en geen toeval, dacht ik bij mezelf. Wellicht had hij door mijn hardhandige aanpak alle vertrouwen in mij verloren. De volgende dagen werd er na de trainingsbeurt van de jonge duiven in de wagen gestapt en weggereden. Als ik uit het zicht was, dook Jaguar naar de valplank en sprong binnen. Alleen eens instappen en wachten was een trucje waaraan hij zich niet liet vangen. Ik moest ook effectief wegrijden.
Ook als jaarling en oude duif zat hij graag in zijn boom en van trainen kwam nauwelijks iets in huis. Als het groepje na een kwartier of 20 minuten arriveerde, draaide hij enkele rondjes mee om terug zijn vertrouwde plekje in te nemen. Maar als het kladje werd binnengeroepen, sprong hij als eerste binnen. Gelukkig maar.
Wat al even merkwaardig was, als hij thuiskwam van een vlucht verloor hij nooit één seconde en maakte nooit aanstalten om in zijn boom te vallen. Hij kwam altijd uit dezelfde lijn om als een bolide naar de valplank te duiken en om in minder dan een seconde geregistreerd te worden ..."
De volledige reportage over Sylvain Verhestraeten las u in De Duif van 11 januari.
Nieuwsgierig geworden? Neem dan nu een abonnement!
Auteur:
